Na het onderzoek start de behandeling.
De behandeling speelt zich af op de verschillende domeinen van de osteopathie: gewrichten en spieren, ingewanden en schedel. Met zachte technieken wordt de beweeglijkheid hersteld, waardoor een proces van zelfgenezing op gang wordt gebracht.
In totaal duurt de anamnese met behandeling ongeveer 45 minuten.
Hier wordt de aandacht gericht op de orthopedische structuren van het lichaam: de wervelkolom, de gewrichten, de spieren en ligamenten. Via manuele handelingen wordt meer beweeglijkheid gegeven aan deze structuren. Deze technieken omvatten specifieke mobilisatietechnieken, myotensieve technieken (het oprekken van spieren en bindweefsels) en manipulaties (die zacht en zeer gericht worden uitgevoerd).
Deze technieken zijn gericht op de beweeglijkheid van de organen zijn uiteraard heel zachte technieken.
Elk orgaan heeft een beweeglijkheid die hij nodig heeft om gezond te blijven en goed te functioneren. Als een orgaan gefixeerd raakt, gaat hij klachten veroorzaken en andere organen storen in hun functie. Zo kan een orgaan de oorzaak zijn van een rugklacht of omgekeerd, een rugletsel kan evengoed de oorzaak zijn van een orgaanklacht.
Eén van de functies van de lever is het produceren van gal. Gal is belangrijk voor het verteren van voedsel. Als de lever “gefixeerd” geraakt, produceert hij minder gal, waardoor de vertering slechter verloopt. Dit slecht verteerde voedsel vormt een extra belasting voor de darmen waardoor deze gefixeerd geraken en bv rugpijnveroorzaken. Zo kunnen er problemen ontstaan op het gebied van de energiehuishouding, met vermoedheid tot gevolg, of stoornissen in de natuurlijke afweer wat oa chronische ontstekingen tot gevolg kan hebben.
Als de betrokken organen hun beweeglijkheid weer terug hebben, is het lichaam weer zelf in staat om orde op zaken te stellen.
Zolang het weefsel van een orgaan niet veranderd is (zoals bijvoorbeeld bij levercirrose) zal dit orgaan (en het lichaam als geheel) streven naar een normaal, klachtenvrij functioneren. Dit geeft ook gelijk de beperking aan de osteopathie. Als het weefsel van een orgaan wel is veranderd, heeft een behandeling geen, minder of een minder langdurig effect. Gelukkig is er in veel gevallen (nog) geen sprake van weefselverandering.
De schedel bestaat uit een aantal botstukken die bewegen ten opzichte van elkaar. Ter hoogte van de verbindingen tussen deze bostukken, suturen genoemd, vertrekken een aantal vliezen die zich gaan uitspreiden over het hele lichaam. Deze vliezen omringen de hersenen, het ruggenmerg, de zenuwbanen, de organen, spieren en bloedvaten. Met behulp van zeer zachte technieken op de schedel kunnen spanning ter hoogte van deze systemen opgelost worden.
Het zijn deze viscerale en craniale technieken die de osteopathie onderscheiden van andere behandelmethoden.
Een goed functioneren van het lichaam is afhankelijk van de interactie tussen de drie verschillende systemen: het pariëtale, het viscerale en craniale systeem. Verlies van beweeglijkheid in één systeem, zal altijd invloed hebben op de andere systemen.