Grondlegger van de osteopathie is Andrew Taylor Still (1828-1917), een Amerikaanse arts. Hij verloor drie van zijn zonen aan een meningitis-epidemie en vanuit deze pijnlijke ervaring reageerde hij op de symptomatische behandeling van de toenmalige geneeskunde. Hij ging op zoek naar meer en leerde om het lichaam op een andere manier te bekijken. Hij stal de lijken van Indianen waarop hij dissecties uitvoerde en kwam tot het inzicht dat gezond weefsel een zekere mate van beweging moet vertonen en dat bewegingsverlies een nadelige invloed kan hebben op de gezondheid.
Zijn experimentele bevindingen integreerde hij met zijn klassiek geschoolde medische kennis en ontwikkelde zo het osteopathisch concept. Hij ontdekte een manier om met zijn handen weefsels met een verminderde beweeglijkheid in het lichaam op te sporen en te behandelen. Deze behandelwijze was toen en is nu nog steeds revolutionair omdat het lichaam op een eenvoudige en subtiele manier wordt aangezet om zichzelf te herstellen.
A.T. Still stichtte in 1892 “The American School of Oteopathy” en langzaam aan heeft de osteopathie zich een plaats verworven in de geneeskunde. In 1966 is osteopathie in de Verenigde Staten wettelijk gelijk gesteld met de reguliere geneeskunde. Via Engeland en Frankrijk is de osteopathie in Europa bekend geworden en kan de opleiding aan internationaal erkende instituten gevolgd worden, zoals onder andere in Parijs, Antwerpen, Hamburg en Amsterdam.